СУПЕР-ИНФО
- Саясат
- Шоу дүйнө
- К-рор дүйнөсү жана корей тасмалары
- Маданият
- Иликтөө
- Турмуш
- Крим-инфо
- Спорт
- Жан дүйнө
- Түркүн дүйнө
- Алтын балалык
- Укуктук кеӊеш
- Илим жана техника
- Ден соолук жана сулуулук
- Психология жана үй-бүлө
- Тиричилик, бизнес
- Ашкана сырлары
- Жылдыз төлгө
- Маалымдама
- Супер-Инфо 20 жашта
- Көз караш
- Эмгек жарчысы
"Адам өзгөрбөйт" деген чын окшойт. Канча жылдан бери жолдошумдун өзгөрүшүнөн үмүт кылып жашап келгем. Көрсө, болушу ушул экен. Кайсы бир күнү ал кишинин таягынан, жаман мамилесинен кутулуп, эл катары бири-бирибизге сүйүүгө толо көздөр менен карайбыз деп ойлочумун. Бирок андай болбой турганына көзүм жетти. Ата-энелер макулдашып эле 11-классты аяктаганымда мени күйөөгө берип коюшкан. Материалдык жактан кыйналып жашаган үй-бүлө болгондуктан, жогорку окуу жайда окубашым башынан белгилүү болчу. Андыктан турмушка чыгууга макулдугумду бергенден башка айлам жок болчу. Жолдошум жашаганыбызга бир жума боло электе кол көтөрүп баштады. Бизде андайды элге айтпай жашырып жашоо керек да. Үйдүн ичинде болгон окуяны сыртка чыгаргым келбейт, уялам. Башкаларга жашоом жакшы деп көрсөткүм келет. Жашаганыбызга 15 жыл болуп калса да жолдошумдан эч бир жылуу мамиле көргөн жокмун, жакшы сөз уккан жокмун. Мени көрбөй, сүйбөй алганы үчүн ушундай болуп жатат, мени сүйүп кеткен жок, кабыл алган жок, ошондуктан жакшы сөз сүйлөй албайт деп актадым аны, балалуу болгондо башка адамга айланат деп ишендим. Бирок андай болгон жок. Эки кыздуу болдук. Кол көтөргөнүн, шылдыңдап сүйлөгөнүн, басынта бергенин койгон жок. Кыздарына деле мага кылгандай жаман мамиле кылат. 