Медербек 2001-жылдын 6-октябрында туулган. Учурда Ош облусунун Ноокат районуна караштуу Кожоке айылындагы Кожоке орто мектебинде билим алат. Сынакты Ош облусу боюнча ЭлТР телеканалы жүргүзүп, жеңүүчүнү аныктады.
Жеңүүчүнүн дил баянын сунуштайбыз:
"Мен кыргыз жеримдин гүлдөп-өсүшүн каалайм!"
Биздин айыл жайы-кышы кар кетпеген, кооздугу көздүн жоосун алган Алтын-Казык, Үтөр тоолорунун этегинде жайгашкан. Айыл эли жер бети жашылданып, байчечекей жаңы ачыла баштагандан, дарактар саргайып, жаратылыш калың тонун жамына баштаган мезгилге чейин жайлоодо болот. Биз да эл катары мал кармап, курут-май кылып, кымыз, сүт, айранды тамшана ичип, ат үстүндө шамал менен жарыша, бир аз болсо да ызы-чуудан алыстап, жайлоодо эс алууну адат кылып алганбыз.
Күнүгө күндүн көзү көрүнө баштаган учурда табияттын обонун чертип жаткансып шар аккан Кошчан дарыясын жээктей мектепке карай жол алам. Таза абадан кере-кере дем алып, кичинемде уккан жомоктордогу сүрөттөлгөн кооздук көз алдыман өтүп жаткандай кете берем. “Кыргыз жери - жер бетиндеги бейиш” деп бекеринен айтылбаса керек.
Эжейимдин бир аңгемеси мекен, эл-жер жөнүндө терең ойлонуума түрткү болду.
Бир урууда бойго жеткен бир бала жашаптыр. Ал жан дүйнө, боор оору, сүйүү сыяктуу сезимдерден алыс, бой көтөргөн, менменсинген мүнөздөргө ээ экен. Бир күнү атын айтуудан баш тарткандыгы үчүн бир кызды мыкаачылык менен өлтүрүп салат. Аны көргөн айыл тургундары кандай жаза колдонуу керектигин ойлонушат, бирок жадакалса өлүм жазасына да татыксыздай сезиле берет. Ошондо бир аксакал: “Адам баласы үчүн өз мекенинен куулуп, жалгыздыкта күн кечирүүдөн өткөн азап жок”,- дейт. Ошентип, ал баланы өз мекенинен айдап чыгышып, эч ким аны менен сүйлөшпөөгө сөз беришет... Чындыгында эле адам өз мекенинде гана бактылуу боло алат, буга эзелтен сакталып келе жаткан аңгеме-жомоктор, жазуучулар калтырып кеткен чыгармалар далил болуп бере алат.
Мен өз мекенимди абдан сүйөм. Кыргызстан - мен үчүн дем алып жаткан абам, ичип жаткан мөлтүр таза суум, ата-энем, бир туугандарым, эли-жерим, киндик каным тамып, жашоомдогу биринчи кадамдарым ташталган жер. "Мекен" деген сөздү укканымда сүрөтчүнүн барагына тартылган пейзаждай асман тиреп, ак кар баскан Ала-Тоо, ал эми ошол тоонун ары жагында тириликтин жүрүп жатканын көргөзгөнсүп үйлөрдүн төбөсүнөн түтүн асманга көтөрүлүп жатканы көз алдыма келе түшөт.
Менин кыялымдагы Кыргызстан - элдери бардар турмушта күн кечирген, гүлдөп-өнүккөн өлкө. Кыялдан бир аз алыстап, чыныгы көз караш менен карасак, өлкөбүз бир аз аксап, эки жүздүүлүк, алдоо жана күнөөнү айланадан издөө деген чуңкурга түшүп бараткандай сезилет. Эл бийликти, бийлик элди күнөөлөгөнү
ачык-айкын эмеспи. Саясат деген оору менен баары ооруп калгандай. Жадакалса шайлоо болор алдында мектепте, сабакта, көчөдө теңтуш-дос балдар менен партиялар жөнүндө терең маек курабыз. Ар ким үйүнөн угуп чыккан ата-энесинин сөзүн айтып, бир партияны колдоп талаша да кетебиз, футболдогу ар бир командага жан тарткандай партияларга жан тартып, ар ким өз партиясын жеңет деп мелдеше да кетебиз.
Элдин жашоо шартынын начардыгына бийликти күнөөлөгөндөргө кошулбайм. Менин оюмча, ар бир жаран үчүн шартты түзүп берүү мүмкүн эмес. Элибиздин жашоо-турмушу жакшыруу үчүн ар бирибиз өзүбүз аракет кылышыбыз керек. "Улуу адам майда иштен да чоң ишти кыла алат, ал эми майда адам чоң ишти да майдалап салат" деп бекеринен айтылбаса керек...
Эгер ар бирибиз бийлик-мансапка эмес, "Канткенде менин адамдарга көбүрөөк пайдам тиет?" деп жашаганыбызда, өмүр жолубузда ырахаттуу, пайдалуу издерди көргөн болор элек. Кандай гана мамлекет болбосун, анын келечеги жаштардын колунда делет эмеспи. Ата-бабаларыбыз бизге мурас кылып калтырып кеткен жерди коргоо, сактоо, гүлдөтүп-өстүрүү келечектеги муундардын милдети, сыймыгы, жоопкерчилиги деп билем.
