Мырзайым Айтимбетова 1993-жылы Жалал-Абад облусунун Чаткал районундагы Канышкыя айылында туулган. 2000-жылы Кайынсуу орто мектебинин босогосун аттап, 2009-жылы ийгиликтүү аяктаган. Ошол эле жылы Ош шаарындагы Ош соода-экономикалык колледжине тапшырып 2012-жылы бүткөн. Поэзияга бала кезинен кызыгып жүрүп, кийин жогорку окуу жайды аяктаган жылдары гана ыр жазып баштаган. Жаш акын "Жазуучулар союзунун", Казак Республикасынын Алматы шаарында түзүлгөн "Адабият ааламы" адабий ийриминин мүчөсү. Бир нече мамлекеттик жана эл аралык адабий конкурстардын жеңүүчүсү, “Баш тартпас жол” китебинин автору. Учурда Баткен облустук драма театрында эмгектенет. Үй-бүлөлүү.
“Укпадыңбы?!”
Аллоо… Мырзайым, сенсиңби? өзүңсүңбү?
Бүгүн сага бир жигит төгүлсүнбү…
Мен өзгөрдүм, баары үчүн кечирип кой,
Дарегиңде кайра Б….. көрүнсүнбү?..
- Деди дагы сөздөрүн улай берди,
Угуп жаттым, кечирим сурай берди.
Нелерди тиленчү элек деген сайын,
Негедир жашым уюп кулай берди.
Өкүндүм өзүңсүз айларыма,
Өзүмдү тапшырайын кайра мына.
Эреркеп кыялданып олтурамын,
Эмне белек кылсам деп майрамыңа
Кечирим бер экинчи ката кылбайм,
Кейитпейм, ашыкча маза кылбайм.
Жибип койчу суранам акын кызым,
Жигиттик сөзүм - эми капа кылбайм.
Аллоо… Мырзайым, сүйлөйсүңбү?..
Же бүттүбү, баардыгы… сүйбөйсүңбү?
Сезимдери жаралуу бир жигитмин,
Сенсиз жашаш кандай оор билбейсиңби?
Эх… Үмүт үзбөй жашаган күдөрүңдөн,
Үйрөндүңбү көп сабак күмөнүңдөн.
Кайра мени тызылдап издеттирген…
Кайран сенин, кабарсыз жүрөгүңдөн!..
Буга чейин, кайда элең?.. Уктадыңбы?
Таарынтып, эч мөөрөй утпадыңбы?
“Мээримиңди сагындым”- деп чалыптырсың,
Мен бирөөгө жубай болгом укпадыңбы?!
- Биз адам баасын, кадырын карааны алыстаганда гана сезебиз. Баарын кеч түшүнүп, баарын кеч билген, чоң өкүнүчү менен мендеги жаңылыктан кабарсыз калган каарманыма жазылган ыр болчу. "Жашооңду эми гүлдөтөм, кечирим бер" деп кайра келгенде "өкүнүч, аттиң жана кечигүү" бул өмүрдүн кайсы бир мезгилинен орун таап калган эле.
СҮЙҮП КАЛГАМ
Кетпегеним, оюмдан чыкпаганым,
Кемтигимди көрбөгөн, укпаганым.
Сени бүгүн сагынып ыр жазайын,
Мени бүгүн түш көрүп укта жаным.
Эмне десең баарына кошуламда,
Эзилгениң көзүңдөн окуганда…
Түбөлүгүн эске алып бул сезимдин,
Түшүмбү, деп кетемин чоочуганда.
Күмөнүм жок мен сени сүйүп калгам,
Күндөр өткөн булактай тунуп калган.
Кулап түшкөн жашыман аппак болуп,
Кусалыгым айрандай уюп калган.
Жаралуулар жанына кошот мени,
Жапысынан ойлордун бошот мени.
Калдалактап баратам максатыма,
Кандай тагдыр билбеймин тосот мени.
Кожоюну өзүң бол түнөгүмдүн,
Кокусунан жактырган күнөөлүүңмүн.
Өмүр өтүп кетпесин арман менен,
Өксүгөнү басылбай жүрөгүмдүн!
Бул ырда мендеги ушунчалык суктануунун эмоциясы берилген. Ошол маанайдан чыккым келбеген оюм ырга айланып, кагаз бетине түшүрүлгөн. Көз алдымда эстегенге татыктуу жагымдуу картина калды. Рахмат ошол адамга.
ШАШЫЛ.
Сен эртең жолго чык, шашыл мага,
Сени көрүп кайрадан ачылайын.
Агып жаткан жашты тосуп басылайын.
Көрүнүп көздөрүмө жашыл калаа,
Кечип, өтүп, кетейин таш-ылайын.
Туусун кармап колума турмушумдун,
Кесип албай бир бурчун абайлайын,
Келишинче колуман аярлайын.
Ишенип алган сымал бир досума,
Ишенип тагдырыма таянбайын.
Сен эртең мени көздөй учуп жөнө,
Жөн эмес сагынганың, билдиргениң.
Сен дагы ыр жазып күлдүргөнүң.
Жүрөгүмдү салып алып, жүрөгүңө,
Сүйүүнүн жолун таап үлгүргөнүң.
Үлгүргөнүң жан сырым тапкандыгың,
Нотасын сезимимдин чертип алып,
Сабыма саптай улам ээрчип алып,
Эргүүмдүн эшиктерин ачкандагың,
Дүйнөмдүн тынчын алып,
Уйкумдун эркин алып.
Сен эртең калаа жакка шашыл,шашыл,
Мен күтөм, үй күтөт, бактар күтөт.
Жазыла элек дагы жан каттар күтөт,
Ар күн сайын кайталап колуң тийген,
Айта берсем үйдө көп заттар күтөт.
Ток этээр эң негизги жериң уксаң,
Мойнуңа оролгон чачтар күтөт!
- Бул ар бир эле жаңы турмуш босогосун аттаган жаш үй-бүлөлөрдүн башындагы сезим болуш керек. Ата-энеңдин, бир туугандарыңдын катарынан бөлүнүп, башка бүлөгө барып аралашуу, мени аябай сүрдөткөн. Бир чети кызыктуу да болгон. Анткени жүрөгүбүз каалаган, тилегибиз бириккен мезгилдин майрамына жетип, ырдап, жыргап эле жашап калдык. Өмүрлүк жан шеригиң күндө жаныңда, бассаң да, турсаңда, тамак ичсең да, уктасаңда, ойгонсоң да чогуу болгон бул жагымдуу көрүнүш экен. Жаңы эле турмуш куруп, ошондой балдан таттуу күндөрдүн биринде жолдошум шаарга 10 күндөй убакытка кетти. Менин көздөрүмдөн жаш кылгырып узаттым. Телефондон сүйлөшүп жаттык. Кээде төрт сап, алты сап кылып ыр менен сүйлөшүп калабыз. Мен баштайм, анан ал дагы ыр менен жооп берип, ыр жазып калат, каткырып күлөбүз. "Сен дагы ыр жазып күлдүргөнүң" деген сап ошондон улам жазылган эле. Ошентип күн аралап кусаланып, сагынычым үйүбүзгө батпай жатты... Күн санап күттүм. Келе калчы, сени мен эле эмес, көзүбүзгө көрүнгөн, колубузга урунган үйдөгү бардык заттар да күтүп жатат... Мага кошулуп берекелүү мөмөсүн төккөн багыбыз, эшиктин алдындагы апабыз өстүргөн ажайып роза гүлдөр, үйүбүздүн боорундагы асман тиреген бийик тоолор, ар шактын башына конгон куштар, айтор бардыгы-бардыгы дедим. Келгенден кийин шаарга жөнөдүк, шаарда бир аз күн өткөндөн кийин кайра жумуштары чыгып айылга кетип калып атпайбы. Эми шаарга кел, дагы деле күтүп жатам... Эң негизгиси "сенин моюнуңа оролгон менин чачтарым күтүп жатат" деп айтканым эсимде. Ошондо жазылган ыр болчу.
